Juliusz Poniatowski urodził się w Petersburgu 17 stycznia 1886 r. Był synem Kazimierza i Jadwigi z Wikszemskich. Szkołę realna ukończył w 1903 r. w Wilnie, dokąd przeniósł się ojciec pragnąc zapewnić dzieciom polskie środowisko wychowawcze. W 1906 r. ukończył Studium Rolnicze przy Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagielońskiego, a w latach 1907–1908 gospodarzył z ojcem w mająteczku w Jaszczowie, następnie podjął prace rzadcy folwarku Antoniów Antoniego Rostworowskiego. W roku 1911/12 studiował na wydziale ekonomiczno–społecznym Universite Libre w Brukseli, a w 1912/13 na wydziale rolniczym Politechniki Czeskiej w Pradze (był wówczas także członkiem „Strzelca”).

Szersze zainteresowania Poniatowskiego poczynaniami społecznymi datowały się od studiów w Brukseli, gdzie należał do istniejącego od 16 stycznia 1910 r. Towarzystwa im. J. Lelewela, stanowiącego jeden z oddziałów Niepodległościowo-Postępowej Młodzieży Polskiej. W Towarzystwie zajmującym się głównie samokształceniem i popularyzacja postaci swego patrona w Belgii, w gronie najbliższych przyjaciół Poniatowskiego i jego żony Zofii znaleźli się: Maria Dąbrowska i jej mąż Marian, Nela i Erazm Samotykowie, Juliusz Kaden Bandrowski. Tam też krystalizują się poglądy J. Poniatowskiego na spółdzielczość, której będzie gorącym zwolennikiem, podobnie jak oświaty rolniczej i uniwersytetów ludowych. Po powrocie do kraju został administratorem majątku Franciszka Potockiego w Parzymiechach, jednocześnie angażuje się w prace społeczne i polityczne. Związał się z ruchem ludowym, działając początkowo w Związku Chłopskim. W listopadzie 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich pełniąc służbę w randze plutonowego w 5p. piechoty do września 1915 r. Następnie K. Sosnkowski deleguje go do pracy cywilnej. Znalazł się wśród najbliższych współpracowników Józefa Piłsudskiego, jak Witold Jodko–Narkiewicz, Jędrzej Moraczewski, Walery Sławek, Artur Śliwiński, Edwardz Rydz–Śmigły, Kazimierz Świtalski, Rajmund Jaworowski. Od listopada 1915 do września 1917 r. był wiceprezesem Wydziału Narodowego Lubelskiego i wywierał, wraz z K. Świtalskim i R. Jaworowskim dominujący wpływ na kierunek jego prac. Pieniądze na te działalność dostawał z tzw. kasy oficerskiej I Brygady. Działał jednocześnie w Polskiej Organizacji Wojskowej, pełniąc w latach 1917–18 w tej Komendzie Naczelnej w Warszawie funkcje referenta politycznego.

Jednocześnie czynny jest w organizacjach ludowych. W 1915 r. przyczynił się do połączenia Związku Chłopskiego ze Stronnictwem Ludowym i Związkiem Ludu Polskiego w Polskie Stronnictwo Ludowe (PSL). Z ramienia PSL uczestniczył zazwyczaj w spotkaniach reprezentacji politycznej lewicy niepodległościowej Królestwa Polskiego: w działającym od grudnia 1915 r. Centralnym Komitecie Narodowym, a od czerwca 1917 w Komisji Porozumiewawczej Stronnictw Demokratycznych. W lecie 1917 r. wszedł w skład tajnego kierownictwa obozu niepodległościowego Konwentu Organizacji A. Postulował uparcie w walce o niepodległość na masach ludowych, głównie chłopskich. Od chwili powstania PSL Poniatowski był jednym z głównych jego organizatorów i czołowych przywódców w roku 1916 przede wszystkim na terenie zaboru austriackiego, od roku 1917w skali całego Królestwa Polskiego, a od listopada 1918 – całego kraju. Na kolejnych zjazdach PSL, poczynając od 1917 aż do 1929, wybierany był do Zarządu Głównego. Na zjeździe PSL w styczniu 1918 r. został wiceprzewodniczącym Stronnictwa. Na Kongresie Stronnictwa obradującym w lutym 1919 r. wszedł w skład redakcji „Wyzwolenia”. Zjazd PSL w marcu 1926 r. powołał go na przewodniczącego Komisji Gospodarczej. Poniatowski przyczyniał się do rozwoju organizacyjnego PSL, często obsługiwał terenowe instancje Stronnictwa. W ostatnich miesiącach wojny i w początkach II Rzeczypospolitej uczestniczył w rozmowach w sprawie współdziałania oraz zjednoczenia ruchu ludowego, wielokrotnie też wypowiadał się w tej kwestii.

Najważniejsze porozumienia odbywały się z udziałem Poniatowskiego. Na walnym Zjeździe Wydziału Kółek Rolniczych Centralnego Tow. Rolniczego (CTR) w styczniu 1918 r. w Warszawie Poniatowski, wraz z siedmioma innymi działaczami PSL wybrany został do piętnastoosobowego Zarządu Związku Kółek Rolniczych. Jako ekonomista i specjalista od spraw rolnictwa Poniatowski wywierał przede wszystkim dominujący wpływ na kształtowanie się radykalnego programu agrarnego Stronnictwa. Uczestniczył w opracowywaniu założeń programowych PSL, na jego zjazdach wygłaszał referaty programowe na temat stanowiska Stronnictwa w kwestii rolnej. Swoje koncepcje starał się wcielać w życie jako minister rolnictwa i poseł. Funkcje ministra rolnictwa pełnił po raz pierwszy w Tymczasowym Rządzie Ludowym Republiki Polskiej w Lublinie – Ignacego Daszyńskiego (XI.1918). W tym krótkim czasie Poniatowski zajmował się zawarciem umowy regulującej warunki pracy i płacy. Był komisarzem nadzwyczajnym Min. Spraw Wewnętrznych na byłą okupacje austriacka. W kwietniu 1919 r. został posłem na Sejm Ustawodawczy z okręgu nr 8 (pow. Konin, Słupca, Koło).

Był członkiem Komisji Parlamentarnej Klubu Poselskiego PSL–Wyzwolenie, a po połączeniu się z pozostałymi klubami ludowcowymi wybrany został 16.X.1919 r. na członka Prezydium Klubu Sejmowego PSL. Wchodził do Komisji Konstytucyjnej, Komisji Rolnej i Komisji Likwidacyjnej. Zaliczany był do grona największych mówców, dlatego należał do posłów najczęściej przemawiających w Sejmie Ustawodawczym, tylko w pierwszej sesji występował 263 razy, głównie w sprawach rolnych. Był referentem ustawy o utworzeniu Głównego Urzędu Ziemskiego. Złożył wnioski w sprawie zabezpieczenia praw własności dla nabywców parcel gruntowych, kredytu dla osadników, przyspieszenia wykonania uchwały o reformie rolnej, zapobiegania szkodliwemu dla reformy rolnej handlowi ziemia. Brał udział w pracach Komisji Konstytucyjnej nad przygotowaniem Konstytucji 17 marca 1921r. Był referentem projektu Konstytucji PSL–Wyzwolenie. W Komisji bronił zasady jednoizbowego parlamentu, opowiadał się za kontrolą przez Sejm wojskowej działalności głowy państwa, jej wyboru spośród kandydatów ustalonych przez Sejm w powszechnym i bezpośrednim glosowaniu obywateli, przyjęciem konstytucyjnej zasady, by wybory do rad samorządowych dokonywały się w oparciu o pięcioprzymiotnikowe prawo wyborcze.

Resort rolnictwa objął ponownie w rządzie W. Witosa (23.XII.1920–17.11.1921 r.). Z perspektywy lat Poniatowski wskazywał, że w początkach II Rzeczyspospolitej zostały wyrównane pod względem formalno-prawnym „różnice i upośledzenia chłopów”, ale zauważał jednocześnie, że „między dostępem do udziału w rządach a realnym uczestnictwem istnieje znaczny dystans”. Zdaniem Poniatowskiego na niedostateczna realizacje reform politycznych i społeczno-gospodarczych wpłynęło „porzucenie łączności z socjalistami i ludowa lewica”.

Sądził jednocześnie, że „przy większej odwadze w reformach i należytym poskromieniu prawicy nie przyszedłby ani grudzień 1922, ani maj 1926, ani Nieśwież”. W 1921 r. Poniatowski został zwolniony ze stanowiska ministra przez W. Witosa, z którym w kwestiach rolnych się nie zgadzał, a został kierownikiem szkoły rolniczej w Czarnocinie. 20 lipca na posiedzeniu Sejmiku Łódzkiego J. Poniatowski – jako kierownik fermy rolniczej w Czarnocinie postawił wniosek w sprawie przyjęcia pożyczki Skarbu Państwa w wysokości 2 mln marek na rozpoczęcie budowy i urządzenie szkoły rolniczej w Czarnocinie, podkreślając wyjątkowo dogodne warunki pożyczki. Szkoła już 20 stycznia 1924 r. została poświecona i otwarta.

W pierwszym roku do nauki przystąpiło 60 uczniów. Sama budowa szkoły trwała około półtora roku. Juliusz Poniatowski przebywał w Czarnocinie pełniąc funkcje kierownika szkoły i fermy do 20 lipca 1924 r. Praca w Czarnocinie odpowiadała J. Poniatowskiemu (owocowała jeszcze w Liceum Krzemienieckim), zbliżyła go do młodzieży wiejskiej, dała możliwości częściowego realizowania postulatów o szerzeniu oświaty i wiedzy rolniczej na wsi. W Czarnocinie nastąpiły pierwsze próby uczynienia ze szkoły żywego źródła oświaty i kultury dla środowiska wiejskiego. Dotychczasowy rolnik i działacz zyskiwał doświadczenie pedagogiczne. Przydało się ono, gdy w 1924 r. został kuratorem Liceum Krzemienieckiego.

Obok działalności w Czarnocinie kontynuował prace poselskie. Do Sejmu 1922–27 Poniatowski wybrany został w okręgu nr 9 (Płock, Płońsk, Sierpc, Rypin), z listy PSL–Wyzwolenie. W Klubie Parlamentarnym tego stronnictwa pełnił od 27 października 1925 r. funkcje wiceprezesa. Dnia 2 grudnia 1922 r. został wybrany na wicemarszałka Sejmu i zasiadał w jego Prezydium. Wchodził do Komisji Rolnej i Reform Rolnych oraz do Komisji Budżetowej. Należał do najaktywniejszych posłów tej kadencji, zajmował się głównie sprawami rolnictwa i zaliczany był do największych znawców tej tematyki i określany mianem „wybitnego parlamentarzysty”. Był sprawozdawca i wnioskodawca wielu ustaw. Przemawiał w tej kadencji sejmowej 72 razy, w tym wielokrotnie w sprawach preliminarza budżetowego resortu rolnictwa, gospodarki zbożowej oraz parcelacji, osadnictwa i reformy rolnej. M.in. był z ramienia swojego Stronnictwa autorem i referentem 14 kwietnia 1924 r. w sejmie projektu ustawy o reformie rolnej. Ostro atakował projekt rządowy o reformie rolnej, wskazując, że „rząd stracił wiarę w możność przeprowadzenia przez siebie reformy i odwołuje się do dobrej woli obszarników”.

Dlatego w czerwcu 1926 r. nie przyjął propozycji Kazimierza Bartla objęcia teki ministra rolnictwa i reform rolnych, a we wrześniu 1927 r. zrzekł się funkcji wicemarszałka Sejmu i mandatu poselskiego. Odsunął się od życia politycznego. W 1927 r. objął funkcje kuratora Liceum Krzemienieckiego. Pełnił tę funkcję od 16 lipca 1927 do 28 czerwca 1934 r. Obejmując tę funkcje dysponował już pewnym doświadczeniem pedagogicznym ze szkoły rolniczej w Czarnocinie.

W skład Liceum Krzemienieckiego powołanego 27 maja 1920 do życia po 90–letniej przerwie, w chwili przybycia Poniatowskiego wchodziły: seminarium nauczycielskie, gimnazjum, średnia szkoła rolniczo–leśna, szkoła ćwiczeń, dwa internaty oraz sześć folwarków, 8 nadleśnictw, 3 tartaki, fabryka mebli. Głównym zadaniem wychowawczym w szkołach krzemienieckich, zdaniem J. Poniatowskiego, było rozwijanie samodzielności młodzieży w myśleniu i działaniu, włączenie młodzieży w prace zawodowa i aktywizowanie jej kulturalnie. Dlatego w Krzemieńcu działał autentyczny i wysokiej klasy teatr szkolny pod kierunkiem Ireny Kunickiej oraz orkiestra symfoniczna. Łączność ze środowiskiem zapewniały wycieczki młodzieży. Szkoła miała uczyć wrażliwości społecznej, miała służyć środowisku, być dla niego głównym ogniskiem ruchu umysłowego i kulturalnego. Dlatego za czasów J. Poniatowskiego zespól szkól i instytucji oświatowych Liceum Krzemienieckiego kształcący około 1000 młodzieży, został powiększony o Niższą Szkołę Rzemieślniczo–Przemysłową przy tartaku w Szmydze (1928), Muzyczne Ognisko Wakacyjne (1929), pogłębiające wiedzę i kulturę muzyczną nauczycieli z całego kraju, Uniwersytet Ludowy w Miłałówce (1932). W obszernym studium dotyczącym przeszłości i teraźniejszości Liceum Krzemienieckiego pt. „Dawne zasługi – nowe obowiązki”.

J. Poniatowski dążył, by Liceum Krzemienieckie stało się ogniskiem oświaty i kultury dla całego Kołynia, „podjęto zadanie wspólnego kształcenia młodzieży wszystkich narodowości w imię jednolitego wychowania państwowego” (współdziałał w tym względzie z wojewoda wołyńskim Henrykiem Józewskim), przychodziło z pomocą w zakładaniu szkół wiejskich, podnoszeniu kultury rolnej, wprowadzaniu oświaty dorosłych. Od roku 1928 organizował Koła Młodzieży Wiejskiej, wystawy rolnicze, wycieczki do wzorcowych gospodarstw w innych dzielnicach Polski. Refleksje Poniatowskiego na temat oświaty i wychowania, jak i metod nauczania wprowadzone do Liceum Krzemienieckiego za czasów jego siedmioletniego kierownictwa należały wówczas do postępowej myśli pedagogicznej. Poniatowski zajmował się sprawami oświaty rolniczej również w skali kraju. Wchodził do Komisji Przysposobienia Rolniczego Centralnego Komitetu do spraw Młodzieży Wiejskiej, utworzonego w kwietniu 1932 r. jako organ autonomiczny przy Centralnym Tow. Organizacji i Kółek Rolniczych.

Do czynnego życia politycznego J. Poniatowski powrócił w roku 1934. Dnia 28 czerwca 1934 r. został znowu ministrem rolnictwa i kierował tym resortem w kolejnych rządach: Leona Kozłowskiego, Walerego Sławka, Mariana Zyndram–Kościałkowskiego oraz Felicjana Sławoja–Składkowskiego, aż do 30 września 1939 r. W latach tych zaszło wiele korzystnych zmian w kierunku wyprowadzenia rolnictwa z kryzysu. Dzięki inicjatywie i zabiegom Poniatowskiego nastąpiło ponowne przyspieszenie realizacji reformy rolnej, komasacji i melioracji gruntów.

Poniatowski prowadził również politykę oddłużania rolnictwa, inwestycji wodnokomunikacyjnych służących gospodarce rolnej, popierania organizacji rolniczych i spółdzielczych oraz wiejskiej oświaty rolniczej. Opowiadał się także za kredytami obrotowymi, rejestrowymi i zaliczkowymi – jego zdaniem najbardziej korzystnymi – dla gospodarstw rolnych. Polityka rolna Poniatowskiego jako bardziej sprzyjająca gospodarce chłopskiej niż wielkoobszarowej spotykała się z gwałtowna krytyka ze strony własnego prawicowego skrzydła sanacji oraz konserwatywnych kół ziemiańskich. Konserwatyści domagali się od sanacji nawet dymisji Poniatowskiego, gdyż był dla nich egzekutorem” reformy rolnej. Natomiast komuniści, socjaliści i ludowcy krytykowali go za powolność w realizacji reformy rolnej i niedostateczna pomoc państwa dla chłopów. Na tej krytyce zaciążył bardziej zresztą opozycyjny stosunek lewicy do sanacji niż sam charakter polityki kierowanego przez Poniatowskiego resortu rolnictwa. Sam Poniatowski wielokrotnie oceniał kształt reformy rolnej w II Rzeczypospolitej, podobnie jak wcześniejsze reformy w kwestii chłopskiej, bardzo krytycznie.

Mówił na przykład:
„Przewlekłość naszej reformy rolnej, jej niedokończenie, wysoka cena
ziemi, a przede wszystkim atmosfera otaczającej niechęci ze strony
inteligencji dla całego „pokrzywdzonego ziemiaństwa” i rzekomego
obniżenia kultury – spowodowały, że nie zapisała się ta reforma
w pamięci wsi jako wielki akt sprawiedliwości dziejowej, dokonany
przez odrodzone państwo”.

Kierowanie w latach 1934–39 resortem rolnictwa Poniatowski traktował jako „służbę dla państwa”. Choć miał wiele sukcesów jako minister, lecz wchodząc do rządów sanacyjnych musiał firmować także ich antydemokratyczne poczynania. W łonie obozu sanacyjnego Poniatowski, wraz z M. Zyndram–Kościałkowskim zajmował wg zgodnej na ogól opinii stanowisko wysunięte najbardziej na lewo. Od roku 1935 związany był, obok Eugeniusza Kwiatkowskiego, Wojciecha Świętosławskiego, M. Zyndram–Kościałkowskiego z ośrodkiem politycznym wokół Ignacego Mościckiego, zwanym „grupa zamkowa”. Poniatowski reprezentował najbardziej w tej grupie krytyczny stosunek do zwolenników E. Rydza–Śmigłego i popieranego przez niego szefa Obozu Zjednoczenia płk. Adama Koca. Odrzucał m.in. jego tezy agrarne. Starał się oddziaływać na kierunek poczynań Centralnego Związku Młodej Wsi, na kółka rolnicze oraz na część ludowców. Działał nadal na rzecz przyciągnięcia Ukraińców do polityki państwa. Sam założył ok. 40 hektarowe gospodarstwo rolne we wsi Święte Laski w pow. sarneńskim i wybudował tam z własnych pieniędzy szkołę dla ludności ukraińskiej.

Od września 1939 r. do grudnia 1957 r. Poniatowski przebywał na emigracji. Po przekroczeniu granicy we wrześniu 1939 r. został wraz z rządem internowany w Rumunii. Jako jeden z pierwszych uciekł z obozu i z paszportem na nazwisko Onufiy Zawada dotarł przez Turcję do Palestyny. Pracował przez pewien czas w żydowskiej szkole rolniczej w Izraelu, następnie w Rzymie w wydawnictwach: YMCA jako wydawca książek dla Polaków wojskowych i cywilnych, związanych z II Korpusem PSZ. Następnie zamieszkał w Paryżu w bardzo trudnych warunkach. Wykładał w szkole polskiej w Lesage pod Paryżem oraz pracował w Section Europ de l’Est w ramach Fondiaton Nationale des Sciences Politiques, Centre d ‚ Etude de Relations Internationales.

Wynikiem prowadzonych tam prac badawczych były publikacje: o rolnictwie w Polsce Ludowej oraz o państwowych gospodarstwach rolnych w Polsce. Po powrocie do kraju (w 1957 r.) Poniatowski pracował jako zastępca profesora (od 1958–1961) w Zakładzie Socjologii i Historii Kultury PAN, był długoletnim członkiem i aktywnym działaczem Komitetu Ekonomiki Rolnictwa (KER) V Wydziału PAN, członkiem honorowym Komitetu Organizacji Produkcji Rolnej i Wyżywienia Kraju PAN, wykładowca Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego (SGGW). Uczestniczył w wielu dyskusjach naukowych. Szczególne zasługi położył Poniatowski jako organizator i do roku 1973 przewodniczący Sekcji Agronomii Społecznej, działającej w ramach KER. Jego własne jak i inspirowane przez tę Sekcję badania związane były głównie z kształceniem i wychowaniem pracowników różnych działów rolnictwa. Rezultaty swych badań ogłaszał w czasopismach naukowych i w tygodnikach: „Wsi współczesnej”, „Wsi i rolnictwie” itp. Poniatowski zmarł 17 listopada 1975 roku w Warszawie i pochowany został w Alei Zasłużonych na cmentarzu Powązkowskim.

Był odznaczony Krzyżem Oficerskim Polonia Restituta, trzykrotnie Krzyżem Walecznych. Poniatowski był żonaty z Zofią z Pohoskich. Jedyna ich córka Barbara, pseud. Grażyna (1913–1944), studentka historii i etnografii na Uniwersytecie Warszawskim współpracowała przed drugą wojną z Wołyńskim Związkiem Młodzieży Wiejskiej, w latach wojny łączniczka redakcji i drukami centralnej prasy „Rocha” i członek centralnego zespołu kolportażowego Komendy Głównej Batalionów Chłopskich. Zginęła w powstaniu warszawskim.